از آنجا که سابقه دشمنی اعراب با ایرانیان سابقه ای بس دور و دراز دارد اما صحبت از روابط خوب آنها با ایران بیشتر بر معادله ترس از ایران استوار بوده است.

در دوران محمد رضا شاه این کشورها که یکی لز آنها نیز از ایران استقلال خود را به دست آورده بود به دلیل ترس از قدرت نظامی ایران به شدت از ایران تمکین می کردند اما همین کشورها با آغازجنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران راه نفاق و دشمنی را در پیش گرفتند و با کمک های گسترده خود به رژیم صدام حسین دست خود را به خون صدها هزار ایرانی بیگناه آلودند تا شریک جرم صدام و حزب بعث در خون ایرانیان باشند.

این کشورها اما پس از پایان جنگ و حمله عراق به کویت و نقش نثبت ایران در این قضیه به اشتباه خود پی بردند و راه روابط نزدیک تر با ایران را در پیش گرفتند اما هیچ گاه نتوانستند جبران مافات را کرده و از پس خجالت ملت ایران بیرون آیند. ملت ایران که همواره از دورویی  اعراب آگاه بوده و به نقش تاریخی آنها در دزدی و غارت و کشتار مسلط هستند هیچ گاه فریب نقش بازی کردن آنها را نخواهند خورد چرا که در پی فرستی دیگرند تا کینه خود نسبت به ایرانی ها را خالی کنند.

حضور آمریکا در منطقه که به خواست این کشورها و با در اختیار گذاردن پایگاه به ارتش آمریکا صورت گرفته خود نشانی است از دورویی آنها. این حضور که همواره با تهدید ایران همراه بوده با حمله آمریکا به عراق در بهار سال ۲۰۰۳ و اشغال این کشور و همزمان با آن فشار بر ایران بر سر  پرونده هسته ای ان بیشتر شد. اعراب فرصت طلب نیز در پی مشاهده این اوضاع در صدد گرفتن ماهی از آب گل آلود برامدند تا به این ترتیب بتوانند نقش حقیقی و تاریخی خود را ایفا کنند.

اما حمله آمریکا به عراق و همزمان با آن روانه شدن نیروهای سیاسی و نظامی عراقی مخالف صدام مقیم ایران به کشور خود برای نقش آفرینی در تحولات آینده کشور خود باعث گسترش نفوذ ایران در این کشور تا دیروز دشمن و امروز دوست گردید. به طور یکه از طیف نیروهای موافق ایران در انتخابات عراق بیشتر آنه به پست های حساس و مهم دست یافتند تا آنکه نخست وزیر عراق نیز ابراهیم جعفری از نیروهای طرفدار ایران در عراق به شمار می آمد. سرمایه گذاری بلند مدت ایران بر این نیروها و همزمان با آن سرمایه گذاری اعراب بر صدام به عنوان نماد پان عربیسم زمانی میوه خود را به بار داد که صدام در زندان بود و تبعیدی ها و اعدامی های دیروز عراقی بر مسند قدرت. اعراب به شدت در عراق خود را تنها و منزوی احساس می کردند به گونه ای که حتا حاضر به بازگشایی سفارت خانه خود در بغدا هم نشدند بلکه با اعزام نیروهای اطلاعاتی خود به عراق و حمایت غیر رسمی از تروریست ها آتش به خانمان مردم عراق ریختند.

اتهام گاه و بیگاه اعراب به ایران مبنی به دخالت در امور عراق نشان از خشم و ترس آنها از حضور ایران در عراق داشت. این امر تا بدانجا کشیده شد که سعودالفیصل وزیر امور خارجه عربستان به شدت آمریکا را به دلیل حمله به عراق مورد حمله قرار داد و گفت آنچه ایرانی ها نتوانستند در طول بیست سال به دست آورند آمریکا یک شبه به آنها داد.

حال با اعلام انجام مذاکرات ایران و آمریکا بر سر موضوع عراق این بار دوباره اعراب به تکاپو افتاده اند تا بلکه بتوانند جلوی نزدیکی ایران و آمریکا را بگیرند......